Czarnobyl to jedno z tych słów, które momentalnie przyciąga moją uwagę, od wielu lat. Czasami mam wrażenie, że jeśli chodzi o artykuły w prasie i w necie, YT, programy TV i świetny serial HBO, widziała i czytałam wiele. Jednak książek wiele nie czytałam.
Nie doceniam polskich autorów. Mam tak praktycznie odkąd pamiętam. Jakoś nigdy nie zastanawiałam się z czego to wynika. Po prostu te książki pomijałam. A jeszcze obyczajówka! Nie, to nie moje klimaty. Jednak od czasu “Czereśnie zawsze muszą być dwie” Magdaleny Witkiewicz, jakoś przychylniej patrzę na polskie autorki i obyczajówkę.
Miałam napisać, że uwielbiam Martę Ksiel, ale przeczytałam tylko Nomen Omen, które mnie zachwyciło. Dożywocie, które mi się podobało. Szławiłę, która jednak ciut mnie rozczarowała i Małe Licho, o którym właśnie piszę. Jak na to ile książek do tego momentu wydała, to jednak nie dużo. Co prawda większość mam na regale, ale dopiero czekają na zmiłowanie.
Są takie książki, które robią większe wrażenie, niż inne. Dziś właśnie o jednej z nich. Mogła nie zostać wydana, na szczęście autorka nie podała się i znalazło się Wydawnictwo Szara Godzina, które zauważyło jej potencjał.
Jakoś nie mogłam się za nią zabrać. Kilka razy już otwierałam, ale jakoś zawsze coś ciekawszego odciągało moją uwagę. A tu w sumie nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Okładka no cóż, mnie nie przyciąga. A tymczasem w środku …