Czarnobyl to jedno z tych słów, które momentalnie przyciąga moją uwagę, od wielu lat. Czasami mam wrażenie, że jeśli chodzi o artykuły w prasie i w necie, YT, programy TV i świetny serial HBO, widziała i czytałam wiele. Jednak książek wiele nie czytałam.
Nie doceniam polskich autorów. Mam tak praktycznie odkąd pamiętam. Jakoś nigdy nie zastanawiałam się z czego to wynika. Po prostu te książki pomijałam. A jeszcze obyczajówka! Nie, to nie moje klimaty. Jednak od czasu “Czereśnie zawsze muszą być dwie” Magdaleny Witkiewicz, jakoś przychylniej patrzę na polskie autorki i obyczajówkę.
Miałam napisać, że uwielbiam Martę Ksiel, ale przeczytałam tylko Nomen Omen, które mnie zachwyciło. Dożywocie, które mi się podobało. Szławiłę, która jednak ciut mnie rozczarowała i Małe Licho, o którym właśnie piszę. Jak na to ile książek do tego momentu wydała, to jednak nie dużo. Co prawda większość mam na regale, ale dopiero czekają na zmiłowanie.
Są takie książki, które robią większe wrażenie, niż inne. Dziś właśnie o jednej z nich. Mogła nie zostać wydana, na szczęście autorka nie podała się i znalazło się Wydawnictwo Szara Godzina, które zauważyło jej potencjał.
Jakoś nie mogłam się za nią zabrać. Kilka razy już otwierałam, ale jakoś zawsze coś ciekawszego odciągało moją uwagę. A tu w sumie nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Okładka no cóż, mnie nie przyciąga. A tymczasem w środku …
Chciałam ją przeczytać od momentu, kiedy ją zobaczyłam. Tym bardziej, że Spowiedź polskiego kata Jerzego Andrzejczaka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. A ciągle niewiele książek o tej tematyce czytałam. Jednak ta okazała się inna.
Religia to nie jest mój ulubiony temat. Jednak czasami posłuchać mogę, jeśli ktoś potrafi o niej mówić, nie wciskając mi tej jedynej słusznej, którąkolwiek by ona nie była. Za to jeśli chodzi o instytucję, to jestem na takim etapie, że mnie krew zalewa, jak cokolwiek usłyszę.
Katarzyna Berenika Miszczuk – Kwiat paproci – Żerca Długo opierałam się tej autorce i tej mega popularnej serii, aż w końcu chwyciłam Szeptuchę. I co? Wciągnęła mnie. Zdecydowanie moje klimaty, nawet jeśli nie wszystko mi tam grało. Chwilę później wci ...
Lubię książki Magdaleny Witkiewicz, co pewnie daje się zauważyć, bo sporo się ich u mnie przewija. Jednak ostatnie nie zachwycały mnie, tak jak te wcześniejsze. Więc i co do Jeszcze się kiedyś spotkamy, podchodziłam dosyć zachowawczo. A jak ją odebrałam?
Zwróciłam na nią uwagę tylko ze względu na zespół Tourette’a. Książki poruszającej temat tego schorzenia jeszcze nie czytałam. Młodzieżówka mnie nie odstrasza. Ale czy to wystarczy?